Połączenia spawane rozpowszechniły się stosunkowo niedawno, jednak znalazły zastosowanie w windach dla niepełnosprawnych. Pierwsze przepisy wykonywania konstrukcji spawanych wydano w Polsce w 1929 r. (w USA w 1930, w Niemczech w 1931 r. ; w 1933 roku wydano w Polsce drugie z kolei przepisy, które zostały ostatnio na nowo opracowane). Spawalnictwo stopniowo wypiera połączenia nitowe na wszystkich niemal polach ich zastosowań i współzawodniczy z odlewnictwem i kuźnictwem w wielu dziedzinach budownictwa maszynowego. Schematyczne przedstawienie spawania acetylenowego fal, cięcia tlenem i spawania elektrycznego. Spawanie poszczególnych części kabiny wind dla niepełnosprawnych polega na łączeniu metali przez miejscowe stopienie ich w płomieniu gazowym (spawanie gazowe, głównie acetylenowe) lub w łuku elektrycznym (spawanie elektryczne). Pierwsze daje temperaturę do 3200C i zezwala spawać blachy stalowe od 0, 4 do40 mm grubości), (oraz ciąć tlenem przedmioty do metrowej grubości), drugie — do 3500°C i od 1 do 80 mm. Spoiwo uzyskuje się stapiając drut spawalniczy. Stosowanie przy spawaniu elektrycznym elementów wind dla niepełnosprawnych drutów (elektrod) w otulinach, tworzących w chwili spawania osłonę zabezpieczającą spoinę utlenieniem, podnosi jej wytrzymałość.